Villa Escudero

Eergisteren (8 mei) ben ik in de ochtend naar Villa Escudero gegaan met de bus vanuit Sariaya. Alleen want Millie bleef liever thuis bij haar familie. De dag er voor had ik ook al een poging gedaan maar terwijl ik in de bus zat sloeg het weer plotseling zo om. Het begon erg hard te regenen en het hield maar niet op. Er zat toen niets anders op dan linea recta retour te gaan. In feite is het een korte aftand van Sariaya naar de rand van San Pablo. Toch ben je nog een flinke tijd onder weg met de slakkegang die de bussen hebben omdat deze wordt opgehouden door langzaam rijdende tricycles. De tijd heb ik niet exact gemeten (wat dat betreft begin ik al te verfilipijnsen), maar 50 minuten duurt de reis toch wel. Er is een weg naar rechts vlak voor de boog die aangeeft dat je San Pablo binnen rijdt. Daar stonden wel enkele tricycles maar geen een die te kennen gaf een rit te willen aanbieden. En als het zo moet dan loop ik net zo lief. Een bordje gaf aan dat het 1km was tot aan de ingang van Villa Escudero. Toen ik de weg af liep bleek de wandeling een goede keuze want ik liep door een prachtig gebied vol groen, bomen, een uizicht op de berg in de verte en volop vogels. De eerste vogel die ik zag was een ijsvogel. Tenminste hij had blauwe veren en was binnen een mum van een tijd ook weer verdwenen. Dus geen kans om een foto te maken. Hierna zag ik en hoorde ik nog vele andere foto's, maar deze waren allemaal zo schuw dat ik geen enkele foto kon maken.

De entree was 1250 pesos en bij de balie kreeg ik direct een welkomst drankje aangeboden. Daarna kon ik het museum bekijken. Het museum is wat rommelig ingedeeld vooral omdat er diverse items van over de hele wereld tentoon worden gesteld. Van opgezette dieren tot religieuze artefacten. Deze laatste waren zeker de moeite waard. Kortom het museum is best interessant, wat rommelig ingedeeld, ook wel wat erg vol en hier en daar is de informatie niet aanwezig of te beknopt. Na het museum bezoek volgt de rit met de karbouw. Als enige mocht ik in de wagen klimmen die vervolgens vertrok met twee mooie dames en een ouwe vent met gitaar op de achterbank.  Terwijl de gitaarklanken en gezang van achter mij begonnen te klinken zette de wagen zich in beweging. Na een korte rit kwamen we aan bij de locatie waar de lunch zou zijn. Dat bleek naast de watervallen. En dan bedoel ik ook echt naast de watervallen want je ziet dus tot aan je enkels in het water en je moet dus langs het buffet waden om de bord gevuld te krijgen. Er staan verschillende lange tafels met banken in het water waaraan je plaats kan nemen. Het was er behoorlijk druk en het leek er op dat er veel als groep waren gekomen. Na de lunch even over het complex rond gewandeld en bij het zwembad kon ik nog een aantal foto's van een inheemse vogel maken. Tussen 13:00 uur en 13:30 zou de culturele show gehouden worden. Dit bleek in het Coconut paviljoen. Ik had een goede plek vooraan gekozen zodat ik goed zicht op het podium had en prima in staat zou zijn om foto's te schieten. De camera heb ik voor deze gelegenheid maar op Apperture Priority gezet met Iso 1600 zodat ik niet hoefde te flitsen. Hopelijk valt de ruis in de foto's mee. Op de computer van de Dedace familie zagen ze  er behoorlijk goed uit. Uploaden wil hier in Sariaya niet zo lukken want die mogelijkheid bieden de internetshops niet. De show bestaande uit zang en dans was langer dan ik had verwacht, zeker een uur. Na elk nummer kwamen de dansers weer in andere kleding het podium op. Het was allemaal behoorlijk kleurrijk en goed gearrangeerd met hier en daar wat humor en kunst stukjes. Zeer de moeite waard dus. Alleen voor deze show zou ik je een bezoek aan Villa Escudero al aanraden.

Tijdens de show was het weer gaan regenen, dus ik ging me regen weg. Gelukkig stond er dit keer bij de uitgang een tricycle die me mee wilde nemen.